Als intro wordt er een tape gespeeld, of CD of mp3stick met de Robert Johnson story, man, gitaar, kruispunt, ziel, deal…je kent het wel. Waarschijnlijk werd deze inleiding ingelast ten behoeve van de Cultuur centra, als duiding voor de niet-ingewijdden. Hetgeen natuurlijk één edele taak is. Zo krijgen Cultuurmensen ook nog eens wat anders dan Kid Coco en andere K3’s. De vertellende stem op de tape wordt ondersteund door een spokende bottleneck van Steven. Een filmisch sfeertje. En gelijk daarna rolt “Rollin’ and Tumblin’” van stapel. Kwestie van de mood erin te houden. En ’t zal dan ook al gekend zijn, zelfs in minder onderlegde oorden. De eigenlijke intro volgt pas daarna, met “Good Evenin’ Everybody” met een rondleiding door het Parthenon van de bluesgoden. Charley Patton, Son House,… en onze Roland, ’t zou anders hem niet zijn, voegt er Wannes VdV en La Estrella aan toe. Dan komt Roland terug met “How Many More Years” en Gene met een stevige piano-boogie versie van “Down the Road Apiece”, gevolgd door dé tearjerker, met grootste onderscheiding, van dit aardse tranendal, “Rainin’ in My Heart”.
Daarna is het de beurt aan Steven om een airke te zingen. Hij brengt “Black Cat Bone” dat op hun nieuwe CD zal komen te staan. Komt uit begin volgend jaar. We gaan volstaan om een uitmuntende versie van Canned’s “Goin’ Up the Country” te vermelden voor de eerste set, en natuurlijk Roland’s interpretatie van Armstrong’s “St-James Infirmary”.

Allemaal blije gezichten, wat nu ? Als ze willen komen ze van ver, de bluesliefhebbers. Naast mij staat een koppel uit Gesves. Onder Namur. Op een donderdag. Het moet kunnen. Het kan.

Roland begint de tweede set met “Goin’ Down Slow” en “One Way Ticket to the Blues”. Great stuff. Gene zet in met zijn “Drunk”, hetgeen nog niet het geval is ondanks de pinten die hun weg vinden tot onder zijn piano. “Before You Accuse Me” zingt hij als hommage aan Bo Diddley. Dan is het terug de beurt aan Steven om te zingen.  Eigen nummer “‘Fry’Day” met een succulente solo van Tim op zijn ‘bat-neck’ Harmony. Na “Deep Fried Boogie” volgt Bourbon’s tango “Blue Picasso Night”. Goeie song.
Dan brengt Roland solo, alleen met z’n slide gitaar, zijn “Way Beyond the Moon”, allegorisch en psychedelisch, altijd klaar om een kwinkslag toe te bedélen. Het is een kwestie van waar de klemtoon ligt. Ondertussen is Gene zuidelijk genoeg verzeild geraakt om in een tomeloos “Mardi Gras New Orleans” te graaien. Hij is verheugd dat Bush op het einde van zijn ambtsperiode als president toch nog iets heeft gepresteerd waarmee hij positieve eeuwigheidswaarde zal weten te behalen, namelijk zeer behendig schoenen ontwijken die recht op zijn hoofd afstevenen.
Via “Angelina” en een instrumentale boogie, komen we op de snelweg naar het hiernamaals terecht, “River Styx”. Vocals Steven, evenals in het toepasselijke “We Gotta Go”, want hiermee is het gedaan.

Na een niet afhoudend applaus komt Gene als eerste terug op de planken. Hij mag zijn solo, “Boogie Gene” komen presteren, wat hij overigens met veel brio doet. En als absolute finale komt de voltallige band nog eens op de bühne voor een strak ‘I’m On My Way”, opgedragen aan de onlangs overleden Robert Lucas van Canned Heat.

Philippe kan zich weer verheugen in een zeer geslaagd bluesconcert. ’t Zal de druk weer wat van de ketel halen. En de Belgische blues heeft weer een slag thuis gehaald. En met de gevleugelde uitspraak van Roland hier vanavond kuisen we onze schup af : “It’s better to do nothing, than to waste your time”.

 

Na de winterstop zijn we hier terug op 4 februari voor The Wildcards, onze vrienden uit de U.K. Allen hierheen, ’t is de moeite.

witteMVS

review Michel Pruemont (Français)

Pour le dernier concert 2008 ,le Roots Music Brussels (Nekkersdal- Av E Bockstael) a mis les petits plats dans les grands:le Shining Stella Blues Tour( la Shinin' Stella guitar= l'ultime blues guitar), c à d Fried Bourbon, accompagné par le patriarche du blues belge :Roland Van Campenhout et Gene Taylor ,le piano-man extraordinaire ,qui jouait déjà du boogie à 8 ans.A 16 ans il fait partie de la West Coast Scene et travaille pour T Bone Walker ou Big Joe Turner ...
Dans les seventies, on le retrouve au côté de James Harman ,chez Canned Heat ,les Blasters ou les Fabulous Thunderbirds...
Mais le brave Gene s'est aperçu qu'il préférait la Duvel à la Budweiser et ,en 2007, il s'établit en Belgique .Il jouera désormais avec Fried Bourbon.(Steven Troch:vc /harmonica - Tim Ielegems :guitars -Jurgen Claes :drums et Patrick (tête de bois) Houthooft:basse)

20:45 ,Philippe, ému en voyant son club plein à craquer ,annonce les artistes.
Une voix off ,aussi rocailleuse que celle de Tom Waits ...It was a cool night .... Whiskey and women on his mind .... une slide solennelle pour introduire 'Rollin & Tumblin',a traditional blues tune .'Good evening everybody'(Sonny Boy Williamson) chanté par Steven ,avec des touches rock diaboliques au piano .Un petit bain dans le Mississippi.
A toi, Roland!'How many more years .Roland, gratte sa guitare ,en vieux loup du blues ,pendant que Gene tapote son Roland. Ces requins connaissent leur job et, le bourbon frit est l'accompagnement idéal pour cet old blend blues track .'Down the road' du boogie chanté par la Californie. Fait de plus en plus hot dans le club.
On va calmer les esprits avec un slow blues de derrière les fagots 'Rain in my heart' (Slim Harpo).Gene se fait crooner ,...baby, je sais que j'avais tort ,please reviens ,il pleut dans mon coeur... sais pas si le truc va marcher et la nana revenir à de meilleurs sentiments!
'Black Cat Bone' Albert Collins, du voodoo pour te protéger des malveillances. Prévu pour le prochain CD de Fried Bourbon .Production Roland ,comme le précédent: 'Boogie Blend Blues' .
Grand numéro de papy à la 6 cordes.
'Got you on my mind' pas de basse.Cette lettre que tu m'as laissée ,baby ,je l'ai lue plus de 1000 fois .Déchirant!
'Me & Blind Willie' je la jouais déjà quand il y avait encore des iguanodons dans nos jardins ,lance Roland.On l'a exhumée .Une magnifique train song ,passant en revue quelques légendes (John Coltrane,Miles Davis et euh...Bobbejaan Schouppe...).Tim est vraiment un as à la slide.
Gene se souvient du Canned Heat :'Going up the Country' !Ambiance à Laeken .
La dernière et longue plage sera pour Mr Van Campenhout :'St James Infirmary' .Une perle qu'il ne manque jamais de jouer. Version pleine de feeling .

Ga maar een sigaret roken...

Set 2
...I feel like a broke down engine ... toujours les bad feelings ('Going down') et le Nekkersdal transformé en juke-joint du delta (pas celui du Nil ,analphabète!).
Petit cours d'histoire ,façon Roland ,next one is a Neil Sedaka tune,la face B de 'Oh Carol' ,it's called 'One way ticket to the blues' .Un aller simple pour le blues ,on prend...
Une finale cha cha cha de bon goût.
Celle-ci n'a qu'un accord et one word 'Drunk' .OK,Gene ,pas besoin de dessin,un boogie pour assoiffés.
Intermède politico- comique à propos de la' shoe' parade de Bush et,un Bo Diddley 'Before you accuse me ' :au répertoire de Slowhand ,of course.Superbe version avec vocaux du boogieman de Norwalk.
'"Fry" day' une compo de Fried Bourbon.Le blues du McDo 's shopkeeper. Tous les jours il faut frire ,Friday is my free day. Graisseux licks de guitares et rythmique calorique.Fait torride dans le frietkot.
'Deep fried boogie' pour faire baisser ton taux de cholestérol , Mr Ielegems aux vocals .Clin d'oeil d'Eugène vers le barman ,fieu ,il est temps de songer au ravitaillement ,la graisse donnant soif!
Registre différent 'Blue Picasso Night' un tango blues avec guitare gaucho . Le Nekkersdal exilé à Buenos Aires.
Une acoustique et un tabouret pour le vieillard ...' Way beyond the moon' un downtempo joué avec Jurgen ,le batteur.
Direction la New-Orleans 'Mardi-Gras' ...sugar bee, sugar bee.... carnaval en décembre!
'Angelina' chanson triste , shakers et acoustique slidée .Pas à dire, le set est diversifié.Petit reproche ,peu d'interaction avec l'assistance .Un petit manque de folie.
'The River Styx' à l'heure du jugement dernier.Grand titre,prévu pour le prochain CD.
Le truc commence cérémonieusement avant de virer boogie endiablé ,style 'La Grange' de ZZ Top. Epique!
La dernière 'We gotta go' ,logique! Et un solo pour les esquimaux...
Chaises sur les tables,please , couvre-feu ...We zijn weg...

Pas pour longtemps :rappels!

Gene revient seul ,un old school 'Boogie Medley' avec touches de ragtime, sentant bon le Fats Domino .Honky Tonk music for working class clientele. Son numéro s'achevant sur ...bye ,bye,baby ,bye ,bye...
Mais non ,le band complet rapplique :'I'm on my way' dédié à Robert Lucas, décédé il y a quelques semaines.
Pas de basse,ni de piano ,mais une belle brochette de handshakers pour ce gospel vaudou .

Fried Bourbon is like good wine . Une chaleur enivrante en ces temps de froidure et de morosité.
Il est passé une heure ,a -t-on encore un gouvernement ,me demande un voisin.
Who cares?